က်မႏွင့္ ၿမိဳ့ျပ

က်မ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ အရြယ္မွ ရန္ကုန္ကို စျပီးေရာက္ဖူးပါသည္။ အေဖဖက္က အဖြား အိမ္တြင္ ၉ တန္း ေက်ာင္းလာတက္တာပါ။ ေတာသူမ ျမိဳ ့ေရာက္သျဖင့္ မသိတာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။
အဖိုးက ~ ဘယ္သြားသြား သတိရွိရန္ မ်က္စီဖြင့္ နားဖြင့္ ေနရန္ အမ်ိဳးမ်ား အသိမိတ္ေဆြမ်ား အိမ္ လိပ္စာ ဖုန္းနံပါတ္ အလြတ္က်က္ထားရန္ ဘုရား တရား မေမ့ရန္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မလုပ္ရန္
အဖြား က ~ စိတ္ပုတီးထည့္ေပးလိုက္သည္ ညတိုင္း ဂုဏ္ေတာ္ ၉ ပါး စိတ္ရန္ သမၺဳေဒ ကို မနက္မိုးလင္း ကတည္းက ရြတ္ရန္ ဘယ္သြားသြား ဘုရားစာရြတ္ရန္
အေဒၚ တစ္ေယာက္ က ~ သံပုရာသီး ၁၀ လံုးခန္ ့ထည့္ေပးလိုက္သည္ ဘယ္သြားသြား သံပုရာသီး မေမ့ရန္ အိတ္ထဲ အျမဲေဆာင္ထားရန္ ( တို ့ေဆး မိမွာစိုးေသာေၾကာင့္ပါတဲ့)
ေတာင္ၾကီးမွာ ေနတဲ့ အေဒၚ တစ္ေယာက္က ~ လမ္းျဖတ္ကူးလွ်င္ ျမင္းက်ားမွျဖတ္ရန္ သူမ်ားေတြျဖတ္မွ ျဖတ္ရန္ အေရွ့ဆံုးတြင္လဲ မေနပါနဲ ့ အေနာက္တြင္လဲ မက်န္ခဲ့ပါနဲ့ တဲ့ အလည္မွာေနျပီး သူမ်ားေျပးလွ်င္လိုက္ေျပးပါတဲ့ ( သူရန္ကုန္သြားတုန္းက ျမင္းက်ားမွာ မျဖတ္လို့ ဒဏ္ရိဳက္ခံရဖူးသည္တဲ့)
ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းသြား တက္ဖူးသည့္ အေဒၚ ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က ~ ဘတ္စကား စီးလွ်င္ အက်ီ ၤတြင္ တြယ္ခ်ိပ္မ်ားမ်ား တြယ္ထားပါတဲ့ (ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ တြယ္သာတြယ္ထားပါတဲ့) စသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက လို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး မွာၾကသည္။
သည္လိုနဲ ့ အေမနဲ ့ အေ၀းေျပးကားစီးျပီး ရန္ကုန္ေရာက္လာသည္။ ရန္ကုန္ ေရာက္ေတာ့ (အေဖ၏ညီမ) အေဒၚက ေနရာ အစံုလိုက္ပို ့ေပးသည္။
တေန ့ေတာ့ က်မကို အေဒၚက ရဳပ္ရွင္လိုက္ျပပါသည္။ သိမ္ၾကီးေစ်းနားေလးကပါ မဂၤလာ ရံုလားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဇာတ္လမ္းလဲ မမွတ္မိေတာ့ေပ မို ့မို ့ျမင့္ေအာင္ေတာ့ ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ျပီးေတာ့ လူမ်ားသျဖင့္ တိုးထြက္ေနစဥ္ အေပါက္တံခါး မေရာက္ခင္ အေဒၚက ေပ်ာက္သြားသည္။  အေဒၚကေတာ့ လူခ်င္းကြဲသြားလွ်င္ ဘယ္မွမသြားရန္ သယ္သူေခၚေခၚ မလိုက္ရန္ ရံဳအျပင္ဖက္အေပါက္တြင္ေစာင့္ေနရန္မွာထားေသာ္လည္း တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးသည့္ေနရာ ဆိုေတာ့ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားသည္။ လူေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ား၏ ရြာကဘုရားပြဲထက္ေတာင္မ်ားေသးသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အိတ္ထဲက သံပုရာသီးကို လက္ထဲတြင္ ဆုတ္လိုက္ျပီး မွတ္မိသမွ် ဘုရားစာရြတ္ကာ အျပင္သို ့ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ အေဒၚကိုရွာရင္ း အေပါက္၀မွ ထြက္လာသည္။ ဒီလို မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ျဖင့္ (မ်က္စိက ငယ္တဲ့အျပင္ မွုန္ေတာင္မွုန္ေနေသးေတာ့ ၅ တန္း ေလာက္ကတညး္က မ်က္မွန္ျဖဳတ္လိုက္ တပ္လိုက္ )  ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ၾကည့္ေနတုန္း ေလွကားထိပ္တြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကည့္ေနသည္ကို သတိထားမိသြားသည္။ သူ ့ကိုေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ သူ ့လဲျပန္ၾကည့္ေနသည္။ အေရွ ့နည္းနည္းတိုး ၾကည့္ေတာ့ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ ၀မ္းသာသြားျပီး ျပံဳးျပလိုက္ရာ သူမကလဲျပန္ျပံဳးျပသည္။ ထပ္ျပီး ေရွ ့တိုးၾကည့္ေတာ့ သူမကို ျမင္ဖူးသလိုလိုပင္ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား စဥ္းစားမိသည္။ သူမကလဲ လူေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွ ဆက္မသြားဘဲ က်မကိုရပ္ေစာင့္ေနပံု ရသည္။ ေရနစ္ေနသူ ေကာက္ရိဳးတပင္ေတြ ့ရသလို ့ အလြန္အားတက္သြားသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ၀မ္းသာအားရ သူမဆီေျပးလာခဲ့သည္။ သူမနဲ ့ က်မ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္းေတြ ့ ေတာ့ က်မ အလြန္အံၾသသြားရသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို ့ ငါနဲ ့ေတာ္ေတာ္တူေနပါလိမ္ ့ ဆိုျပီး အေျဖရွာၾကည့္ေတာ့ ေလွကားအဆင္း နံရံ တေလ်ာက္တြင္ တပ္ထားေသာမွန္ထဲမွ က်မ၏ ပံုရိပ္ျဖစ္ေနေလသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့မွ လူေတြက ထင္သေလာက္မမ်ားပါ မွန္ထဲတြင္ ေပၚေနေသာေၾကာင့္ လူေတြ ၂ ဆျဖစ္ကာ အလြန္မ်ားေနသေယာင္ထင္ေနရသည္။ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေတြးမိျပီး ရွက္သလိုလို ၀မ္းနည္းသလိုလို ရီခ်င္ သလိုလို ျဖစ္ကာ ငါ့လမ္းငါ့ ေလွ်ာက္မွ ဆိုျပီး သံပုရာသီးကို က်စ္က်စ္ဆုတ္ကာ အျပင္ဖက္သို ့ထြက္လာ၏၊ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ျဖင့္ စိတ္ပူျပီးက်မကိုရွာေနေသာ အေဒၚ ကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။