အိမ္အလုပ္လုပ္ျပီး ပင္ပန္း ရတိုင္း အဖြားကို သတိရမိသည္။ ထို ့ျပင္ က်မ တမ္းတ သတိရမိသူ ေနာက္ တစ္ဦးရွိေသးသည္။
သူမ သည္ မသီတာျဖစ္ေလသည္။
က်မသည္ တေန ့ေန ့ အထာမက်သည့္ အိမ္မွဳ ကိစၥမ်ားျဖင့္ နပန္းလံုးေနရသည္။ ကေလးအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးရသည္။ မနက္ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ျပီးလို ့ ပန္းကန္ေဆး ျပီးတာနဲ ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖို ့ စီစဥ္ ( စက္နဲ ့ ေလၽာ္ လို ့သာ ေတာ္ေသးသည္) ရြာမွာလို ေရကလဲ ေရကန္ ေရေခ်ာင္းသြားျပီး ေရမခပ္ရလို ့ ေတာ္ေသးသည္။ တသက္လံုး ေပၚေၾကာ ့ေနလာသမွ် အခုမွ မျဖစ္မေန အပိုးက်ိဳးစ ျပဳလာရသည္။ တခါတေလ ေသသြားသည့္ အဖြား ေျပာစကားမ်ား ေတာ္ေတာ္ မွန္ပါလား အိမ္အလုပ္သည္ အိမ္ရွင္မတိုင္းအတြက္ အတူတူ ပင္ျဖစ္မည္ သို ့ေသာ္ လုပ္ေနမက်ေသာ ေၾကာင့္ က်မ အတြက္ ပို ပင္ပန္းရ၏ အဖြားေျပာစကား အရဆို အလုပ္လုပ္တာ လာဒ္မျမင္ဘူးလို ့ဆိ္ုရမွာဘဲ ။ ျမန္မာ စကားမွာ ရွိမရွိေတာ့ မသိဘူး၊ Professional မက်ဘူးလို ့ေျပာလို ့လဲရသည္။ အခုမွ နည္းနည္း သေဘာေပါက္လာသည္။ ျမန္မာ ျပည္မွာ တုန္း က ရံုးသြားလို္က္ သင္တန္းတက္လိုက္နဲ ့ တေန ့ကုန္ေလသည္။ အိမ္မွု ကိစၥမ်ားကို အိမ္အကူ လို ့ေျပာလို ့ရသည့္ မသီတာ က အစစအရာရာ တာ၀န္ယူျပီး လုပ္ေပးသည္။ ကေလးထိန္းေပးသည္။ သူမ ႏွင့္ က်မ ကဲ့သို ့ အိမ္၇ွင္ ႏွင့္ အိမ္ အကူ မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားမည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ၇ွင္းျပရလွ်င္ မသီတာ အေမက က်မ ငယ္စဥ္ က က်မကို ထိန္း ေပးသည္ ့ ကေလးထိန္းျဖစ္သည္။ က်မ တို ့ႏွင့္အမ်ိဳးေတာ္စပ္သည္။ သူမက ေက်ာင္းပညာ ၈ တန္းေအာင္ျပီး ဆက္မတက္ ေပ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့့္ျဖစ္သည္။ ေတာရြာ ထံုးစံအတိုင္း ေသစာရွင္စာ တတ္ျပီးလွ်င္ မိန္းခေလးမ်ားကို ပညာေရး အားမေပးပါ။ မိဘမ်ားကလဲ မရွိရွိရာ ရွာထားရန္ မစဥ္းစားေပ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အ၇ြယ္ေရာက္လွ်င္ေက်ာင္းမွထုတ္ျပီး ပိုက္ဆံရွာနိုင္သည့္ အလုပ္လုပ္ရေလသည္။ သို ့ႏွင့္ အဖြားႏွင့္ အေမက အိုးနင္း ခြက္နင္း အပိုးမက်ိဳးသည့္ က်မ ထံ သို ့ပို ့လိုက္သည္။ က်မ မိဘ အရင္းမ်ားသည္ သာမာန္ ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ျပီး ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ပါ။ က်မ ကို ေမြးစားထားသည့္ အဖိုးႏွင့္ အဖြားကေတာ့ သူေဌးၾကီးမ်ား မဟုတ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္သူမ်ားထဲတြင္ပါေလသည္။ အဖိုးႏွင့္ အဖြားသည္ က်မငယ္စဥ္က ေတာ္ေတာ္အလိုလိုက္ၾကသည္။ က်မ ကလည္း စာတတ္ခ်င္တဲ ့ စိတ္၇ွိတာကလြဲလို ့ က်န္တာ သံုးစားလို ့မရေပ။ က်မသည္ အိမ္အလုပ္ခိုင္းမွာ ေၾကာက္သျဖင့္ အားလွ်င္ ၇ အိမ္ၾကား ၈ အိမ္ၾကား စာေအာ္က်က္ေလ့ရွိသည္။ က်မ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အလုပ္လုပ္ရမွာလဲ သက္သာ၏။ သူမ်ားေတြလဲ အထင္ၾကီး၏။ ထိုသို ့ အၾကံဆိုးျဖင့္ စာက်က္ေလရာ ဆယ္တန္းတြင္ ဂုဏ္ထူး တစ္ဘာသာဘဲပါျပီး လိုင္းေကာင္းမ၀င္ပါ။ ေယာက်ာ္းရျပီး ကေလး တစ္ေယာက္ရသည့္ အထိ အပိုးမက်ိဴးသည့္ က်မ အတြက္ မသီတာသည္ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ေလသည္။ သူမသည္ ပညာလို ခ်င္စိတ္ရွိသလို ဘ၀ကို တိုးတက္ ခ်င္စိတ္ေတာ့ရွိသည္။ သန္ ့သန္ ့ျပန္ ့ျပန့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္သည္။ မနက္ အိမ္ယာထ ေရခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္း ျပီး အိမ္အလုပ္မ်ားကို ဆက္တိုက္လုပ္ေလသည္။ က်မသည္ ထံုးစံအတိုင္း ဆံပင္ စုတ္ဖြားျဖင့္ အိပ္ယာထကာ ပ်ာပ်ာယာ ယာ ေရခ်ိဳး ျပီး သူမ ထည့္ထားသည့္ ထမင္းဘူးယူကာ ရံုးသို ့ေျပးေလသည္။ က်မ သည္ငယ္စဥ္ကတည္းက သနပ္ခါး ပံုမွန္မလိမ္းပါ ။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လိမ္းလို ့ရသည့္ lotion တခုခုကို သာ လိမ္းေလ့ရွိသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မျပီး အသားျဖဴေသာ္ေၾကာင့္ ( အေမေရာ အေဖေရာ အသားျဖဴသျဖင့္ မျဖစ္မေနျဖဴလိုက္ရ၏ ) လူႏွင့္ သူႏွင့္ တူရေလသည္ :)။ အသားျဖဴတာ ကယ္ေပလို ့ ေယာက်ာ္း ရျခင္းျဖစ္သည္။ အသားျဖဴေသာ္လည္း အလကားလူမွန္း ရျပီးမွ သိရေသာ ေယာက်ာ္းကို ေတာ့ အားနာမိ ပါသည္ :)။ အလွျပင္ဖို ့ရာ ေမြးရာပါ မ်က္ရစ္ မပါလာေသာေၾကာင့္ eyeshadow ျခယ္လို ့မရေတာ့ေပ။ မ်က္ေတာင္ေမြးကလဲ ႏွစ္ဖက္ေပါင္း ဆယ္ေခ်ာင္းေတာင္မျပည့္ေလရာ mascara လုပ္လို ့မရပါ။ မ်က္ရစ္မပါေသာေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ အတု တတ္လို ့မရေပ။ ႏွုတ္ခမ္းေထာ္ေသာေၾကာင့္ ႏွုတ္ခမ္းနီ ဆိုးေလ့မ၇ွိပါ။ ပံုေဖၚျပီးဆိုးရေအာင္ စိတ္ကလဲမ၇ွည္ပါ။ အဓိက မွာ အပ်င္းၾကီးေသာ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ သို ့ေသာ္က်မ၏
မသီတာသည္ ေရမိုးခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္းျပီး အကၤ်ီ ႏွင့္ ထမိန္ လိုက္ဖက္သည့္ အေရာင္ေရြးကာ ၀တ္တတ္သည္။ က်မလို ေတြ ့ကရာ ေကာက္ မ၀တ္ေပ။ က်မ ျပည့္ျပည့္ ႏွင့္ အျပိဳင္ဖြထားသမွ် လိုက္သိမ္းရသည္။ ဟင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ သူမစီစဥ္ျပီးခ်က္ေလသည္။ ထို ့အျပင္ သူမကို လစာ လတိုင္းမေပးႏိုင္ေပ။ သူမကလည္း မေတာင္းပါ။ ေနာက္ဆံုးမွ သူမကို ေပးစရာ လခမ်ားစုျပီး ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က က်မ၏ ေယာက်ာ္းမွာ ေက်ာင္းတဖက္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္လိုက္ အလုပ္လုပ္လိုက္ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းရေလသည္။က်မ သည္ NGO မွလစာ သိပ္မမ်ား သည့္ ေဒၚလာစား ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပည့္ျပည့္၏ ေက်ာင္းလခ ေစ်းၾကီးသျဖင့္ သိပ္ျပီး အဆင္မေျပပါ။ က်မ ပိုက္ဆံလို လွ်င္ သူမ ကုတ္ခ်စ္ စုထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ား ေခ်းေပးတတ္သည္။ က်မ က လည္း ရွက္စရာ ဘာဘာညာညာရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း ေတြးမေန ေပ။ ထိုကဲ့သို ့ က်မ အျဖစ္သည္ ထူးဆန္း၏။ အိမ္မွု ကိစၥမ်ားကို က်မ က လည္း မခိုင္းတတ္သျဖင့္ သူမ ဘာသာ စီစဥ္ျပီး လုပ္ေလ့ရွိသည္။ သူမ ရွင္းလင္းထားလွ်င္ တခါတရံ က်မ က ဖြခ်င္ဖြထားေသးသည္။ ထိုသို ့ အစစအရာရာ အားကိုးရေသာ မသီတာျဖစ္သည္။ (သူမသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းတက္ျပီး စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္) ။ တခါတေလ တခါက အိမ္ရွင္မမ်ားျဖစ္ေသာ အဖြား၊ အေမ ႏွင့္ ေယာကၡမ ကို သတိရမိသည္။ အိမ္ အလုပ္လုပ္ရင္း သားသမီးမ်ားကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုေပးခဲ့ၾကသည့္ အိမ္ရွင္မ မိခင္မ်ား ေတာ္ေတာ့္ ကို ေတာ္ၾကပါလား ေတြးမိပါသည္။
ယခု အခ်ိန္တြင္ကား ေလာကဓံ တရား (၈) ပါး ေျပးမလြတ္ေသာ သံသရာ ခရီးသြား က်မသည္ အလိုလိုက္သည့္ အဖြားလည္း ေလာကၾကီးတြင္ မရွိေတာ့ေပ။ မသီတာလည္း ျမန္မာျပည္တြင္က်န္ခဲ့ေလျပီ။ အိမ္အလုပ္အျပင္ အျပင္ အလုပ္ထြက္လုပ္ေသာအခါ က်မ ဘ၀ ပိုျပီး ဇာတ္နာ ရအံုးမည္ :-) ။ သို ့ေသာ္ အသက္ရွင္ေနသမွ် ရုန္းကန္ေနရေပအံုးမည္
( သံေ၀ဂရသံ) ။
သူမ သည္ မသီတာျဖစ္ေလသည္။
က်မသည္ တေန ့ေန ့ အထာမက်သည့္ အိမ္မွဳ ကိစၥမ်ားျဖင့္ နပန္းလံုးေနရသည္။ ကေလးအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးရသည္။ မနက္ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ျပီးလို ့ ပန္းကန္ေဆး ျပီးတာနဲ ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖို ့ စီစဥ္ ( စက္နဲ ့ ေလၽာ္ လို ့သာ ေတာ္ေသးသည္) ရြာမွာလို ေရကလဲ ေရကန္ ေရေခ်ာင္းသြားျပီး ေရမခပ္ရလို ့ ေတာ္ေသးသည္။ တသက္လံုး ေပၚေၾကာ ့ေနလာသမွ် အခုမွ မျဖစ္မေန အပိုးက်ိဳးစ ျပဳလာရသည္။ တခါတေလ ေသသြားသည့္ အဖြား ေျပာစကားမ်ား ေတာ္ေတာ္ မွန္ပါလား အိမ္အလုပ္သည္ အိမ္ရွင္မတိုင္းအတြက္ အတူတူ ပင္ျဖစ္မည္ သို ့ေသာ္ လုပ္ေနမက်ေသာ ေၾကာင့္ က်မ အတြက္ ပို ပင္ပန္းရ၏ အဖြားေျပာစကား အရဆို အလုပ္လုပ္တာ လာဒ္မျမင္ဘူးလို ့ဆိ္ုရမွာဘဲ ။ ျမန္မာ စကားမွာ ရွိမရွိေတာ့ မသိဘူး၊ Professional မက်ဘူးလို ့ေျပာလို ့လဲရသည္။ အခုမွ နည္းနည္း သေဘာေပါက္လာသည္။ ျမန္မာ ျပည္မွာ တုန္း က ရံုးသြားလို္က္ သင္တန္းတက္လိုက္နဲ ့ တေန ့ကုန္ေလသည္။ အိမ္မွု ကိစၥမ်ားကို အိမ္အကူ လို ့ေျပာလို ့ရသည့္ မသီတာ က အစစအရာရာ တာ၀န္ယူျပီး လုပ္ေပးသည္။ ကေလးထိန္းေပးသည္။ သူမ ႏွင့္ က်မ ကဲ့သို ့ အိမ္၇ွင္ ႏွင့္ အိမ္ အကူ မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားမည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ၇ွင္းျပရလွ်င္ မသီတာ အေမက က်မ ငယ္စဥ္ က က်မကို ထိန္း ေပးသည္ ့ ကေလးထိန္းျဖစ္သည္။ က်မ တို ့ႏွင့္အမ်ိဳးေတာ္စပ္သည္။ သူမက ေက်ာင္းပညာ ၈ တန္းေအာင္ျပီး ဆက္မတက္ ေပ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့့္ျဖစ္သည္။ ေတာရြာ ထံုးစံအတိုင္း ေသစာရွင္စာ တတ္ျပီးလွ်င္ မိန္းခေလးမ်ားကို ပညာေရး အားမေပးပါ။ မိဘမ်ားကလဲ မရွိရွိရာ ရွာထားရန္ မစဥ္းစားေပ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အ၇ြယ္ေရာက္လွ်င္ေက်ာင္းမွထုတ္ျပီး ပိုက္ဆံရွာနိုင္သည့္ အလုပ္လုပ္ရေလသည္။ သို ့ႏွင့္ အဖြားႏွင့္ အေမက အိုးနင္း ခြက္နင္း အပိုးမက်ိဳးသည့္ က်မ ထံ သို ့ပို ့လိုက္သည္။ က်မ မိဘ အရင္းမ်ားသည္ သာမာန္ ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ျပီး ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ပါ။ က်မ ကို ေမြးစားထားသည့္ အဖိုးႏွင့္ အဖြားကေတာ့ သူေဌးၾကီးမ်ား မဟုတ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္သူမ်ားထဲတြင္ပါေလသည္။ အဖိုးႏွင့္ အဖြားသည္ က်မငယ္စဥ္က ေတာ္ေတာ္အလိုလိုက္ၾကသည္။ က်မ ကလည္း စာတတ္ခ်င္တဲ ့ စိတ္၇ွိတာကလြဲလို ့ က်န္တာ သံုးစားလို ့မရေပ။ က်မသည္ အိမ္အလုပ္ခိုင္းမွာ ေၾကာက္သျဖင့္ အားလွ်င္ ၇ အိမ္ၾကား ၈ အိမ္ၾကား စာေအာ္က်က္ေလ့ရွိသည္။ က်မ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အလုပ္လုပ္ရမွာလဲ သက္သာ၏။ သူမ်ားေတြလဲ အထင္ၾကီး၏။ ထိုသို ့ အၾကံဆိုးျဖင့္ စာက်က္ေလရာ ဆယ္တန္းတြင္ ဂုဏ္ထူး တစ္ဘာသာဘဲပါျပီး လိုင္းေကာင္းမ၀င္ပါ။ ေယာက်ာ္းရျပီး ကေလး တစ္ေယာက္ရသည့္ အထိ အပိုးမက်ိဴးသည့္ က်မ အတြက္ မသီတာသည္ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ေလသည္။ သူမသည္ ပညာလို ခ်င္စိတ္ရွိသလို ဘ၀ကို တိုးတက္ ခ်င္စိတ္ေတာ့ရွိသည္။ သန္ ့သန္ ့ျပန္ ့ျပန့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္သည္။ မနက္ အိမ္ယာထ ေရခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္း ျပီး အိမ္အလုပ္မ်ားကို ဆက္တိုက္လုပ္ေလသည္။ က်မသည္ ထံုးစံအတိုင္း ဆံပင္ စုတ္ဖြားျဖင့္ အိပ္ယာထကာ ပ်ာပ်ာယာ ယာ ေရခ်ိဳး ျပီး သူမ ထည့္ထားသည့္ ထမင္းဘူးယူကာ ရံုးသို ့ေျပးေလသည္။ က်မ သည္ငယ္စဥ္ကတည္းက သနပ္ခါး ပံုမွန္မလိမ္းပါ ။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လိမ္းလို ့ရသည့္ lotion တခုခုကို သာ လိမ္းေလ့ရွိသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မျပီး အသားျဖဴေသာ္ေၾကာင့္ ( အေမေရာ အေဖေရာ အသားျဖဴသျဖင့္ မျဖစ္မေနျဖဴလိုက္ရ၏ ) လူႏွင့္ သူႏွင့္ တူရေလသည္ :)။ အသားျဖဴတာ ကယ္ေပလို ့ ေယာက်ာ္း ရျခင္းျဖစ္သည္။ အသားျဖဴေသာ္လည္း အလကားလူမွန္း ရျပီးမွ သိရေသာ ေယာက်ာ္းကို ေတာ့ အားနာမိ ပါသည္ :)။ အလွျပင္ဖို ့ရာ ေမြးရာပါ မ်က္ရစ္ မပါလာေသာေၾကာင့္ eyeshadow ျခယ္လို ့မရေတာ့ေပ။ မ်က္ေတာင္ေမြးကလဲ ႏွစ္ဖက္ေပါင္း ဆယ္ေခ်ာင္းေတာင္မျပည့္ေလရာ mascara လုပ္လို ့မရပါ။ မ်က္ရစ္မပါေသာေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ အတု တတ္လို ့မရေပ။ ႏွုတ္ခမ္းေထာ္ေသာေၾကာင့္ ႏွုတ္ခမ္းနီ ဆိုးေလ့မ၇ွိပါ။ ပံုေဖၚျပီးဆိုးရေအာင္ စိတ္ကလဲမ၇ွည္ပါ။ အဓိက မွာ အပ်င္းၾကီးေသာ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ သို ့ေသာ္က်မ၏
မသီတာသည္ ေရမိုးခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္းျပီး အကၤ်ီ ႏွင့္ ထမိန္ လိုက္ဖက္သည့္ အေရာင္ေရြးကာ ၀တ္တတ္သည္။ က်မလို ေတြ ့ကရာ ေကာက္ မ၀တ္ေပ။ က်မ ျပည့္ျပည့္ ႏွင့္ အျပိဳင္ဖြထားသမွ် လိုက္သိမ္းရသည္။ ဟင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ သူမစီစဥ္ျပီးခ်က္ေလသည္။ ထို ့အျပင္ သူမကို လစာ လတိုင္းမေပးႏိုင္ေပ။ သူမကလည္း မေတာင္းပါ။ ေနာက္ဆံုးမွ သူမကို ေပးစရာ လခမ်ားစုျပီး ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က က်မ၏ ေယာက်ာ္းမွာ ေက်ာင္းတဖက္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္လိုက္ အလုပ္လုပ္လိုက္ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းရေလသည္။က်မ သည္ NGO မွလစာ သိပ္မမ်ား သည့္ ေဒၚလာစား ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပည့္ျပည့္၏ ေက်ာင္းလခ ေစ်းၾကီးသျဖင့္ သိပ္ျပီး အဆင္မေျပပါ။ က်မ ပိုက္ဆံလို လွ်င္ သူမ ကုတ္ခ်စ္ စုထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ား ေခ်းေပးတတ္သည္။ က်မ က လည္း ရွက္စရာ ဘာဘာညာညာရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း ေတြးမေန ေပ။ ထိုကဲ့သို ့ က်မ အျဖစ္သည္ ထူးဆန္း၏။ အိမ္မွု ကိစၥမ်ားကို က်မ က လည္း မခိုင္းတတ္သျဖင့္ သူမ ဘာသာ စီစဥ္ျပီး လုပ္ေလ့ရွိသည္။ သူမ ရွင္းလင္းထားလွ်င္ တခါတရံ က်မ က ဖြခ်င္ဖြထားေသးသည္။ ထိုသို ့ အစစအရာရာ အားကိုးရေသာ မသီတာျဖစ္သည္။ (သူမသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းတက္ျပီး စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္) ။ တခါတေလ တခါက အိမ္ရွင္မမ်ားျဖစ္ေသာ အဖြား၊ အေမ ႏွင့္ ေယာကၡမ ကို သတိရမိသည္။ အိမ္ အလုပ္လုပ္ရင္း သားသမီးမ်ားကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုေပးခဲ့ၾကသည့္ အိမ္ရွင္မ မိခင္မ်ား ေတာ္ေတာ့္ ကို ေတာ္ၾကပါလား ေတြးမိပါသည္။
ယခု အခ်ိန္တြင္ကား ေလာကဓံ တရား (၈) ပါး ေျပးမလြတ္ေသာ သံသရာ ခရီးသြား က်မသည္ အလိုလိုက္သည့္ အဖြားလည္း ေလာကၾကီးတြင္ မရွိေတာ့ေပ။ မသီတာလည္း ျမန္မာျပည္တြင္က်န္ခဲ့ေလျပီ။ အိမ္အလုပ္အျပင္ အျပင္ အလုပ္ထြက္လုပ္ေသာအခါ က်မ ဘ၀ ပိုျပီး ဇာတ္နာ ရအံုးမည္ :-) ။ သို ့ေသာ္ အသက္ရွင္ေနသမွ် ရုန္းကန္ေနရေပအံုးမည္
( သံေ၀ဂရသံ) ။
