http://phomu.blogspot.com/2011/12/blog-post.html အဆက္ ျဖစ္ပါသည္။
ည ၈ နာရီခြဲ ေရာက္ေတာ့ ေယာဂီေဆာင္ ကို ျပန္ရသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘာတခုမွ မလုပ္ရဘဲ အလြန္ ေညာင္းညာျပီး အိပ္ခ်င္ေနသည္။ ေယာဂီေဆာင္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က လူမ်ားသျဖင့္ အခန္းၾကီးတခန္းမွ လူ ၁၂ ေယာက္ ေလာက္ တန္းစီ ျပီး အိပ္ရသည္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ အလြန္ပင္ပန္းသည့္ စတိုင္ျဖင့္ ျခင္ေထာင္ခ်ျပီး အိပ္ယာထဲ ေျခပစ္လက္ပစ္၀င္လိုက္သည္။ အိပ္ယာထဲ မေရာက္ဘဲ အေရးထဲ ဂတံုးႏွင့္ ျခင္ေထာင္က ျငိ ေနသည္။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ငယ္တုန္းက သင္ခဲ့ရသည့္ သမင္ဦးဂ်ိဳ ႏွင့္ ခ်ံဳပုတ္ေတြ ျငိေနသည့္ ပံုျပင္သတိရသြားျပီး ငါ့ ေခါင္းဂ်ိဳ မ်ား ေပါက္ေနလို ့လာ ဆိုျပီး စိတ္ပူသြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ဆံပင္ငုတ္တို ဂတံုးႏွင့္ ဇာျခင္ေထာင္ ကပ္ခြာေတြလို ျဖစ္ျပီး ျငိေနတာ မနည္းရွင္းရေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိသြားပါသည္ လူအရင္၀င္ျပီးမွ ျခင္ေထာင္ခ်သည္။ ျပီးေတာ့ မနက္ ၃ နာရီခြဲ ထရမည္ဆိုေတာ့ အျမန္အိပ္ရသည္။ ထိုအသက္အရြယ္အထိ မနက္ ၃ နာရီခြဲ ဆိုတာ တခါမွ မထဖူးပါ။ အအိပ္ၾကီးတဲ့ က်မ သည္ ၁၆ ႏွစ္လံုးလံုး အာရံုတက္ ခ်ိန္ကို မျမင္ဖူး မၾကံဳဖူးပါ။ မနက္ေစာေစာ ထရမည့္ အေရးေတြး မပူေတာ့ ေလာေလာဆက္အိပ္ေပ်ာ္မွ ျဖစ္ေပမည္။ မနက္တိုင္း ပထမဆံုး အံုးေမာင္ေခါက္သည္ ေၾကးစည္ထုသံၾကားရသည္။ ထိုအသံ ေတြ ႏွင့္ အတူ ဆက္တိုင္ေခြးအူသံမ်ားၾကားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဘးက လူမ်ားထသံၾကားရသည္။ တျခားအခန္းက အသံမ်ားၾကားရသည္။ က်မ က ေၾကးစည္းတီးသံ ၾကား ကတည္းကစျပီး ေယာဂီထိန္းလာ ႏိုးသည့္ အခ်ိန္အထိ မရမက အိပ္လိုက္ေသးသည္။ ေနာက္ အသားက်လာေတာ့ ထိုသို ့ မဆိုးေတာ့ေပ။ ေယာဂီထိန္းလာႏိုးစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ေယာဂီထိန္းမ်ားက အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ ေက်ာ္ ေက်ာင္းဆရာမ၊ အျငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာမ ေတြမ်ားပါသည္။ က်မ တို ့ေယာဂီသစ္မ်ားေနာက္ကို မနက္အိပ္ယာထ ကစ ျပီး ည အိပ္တဲ့ အထိ ေတာက္ေလ်ာက္ လိုက္ၾကည့္တတ္သည္။ လမ္းေလ်ာက္လၽင္ ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္၊ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ မၾကည့္ရ၊ ေရခ်ိဳး အ၀တ္ေလၽာ္ ၊ အ၀တ္လွန္း သည့္ အထိ ဘယ္လိုလုပ္ပါ စသျဖင့္ စည္းကမ္းေတာ္ေတာ္မ်ား၏။ မနက္ အေဆာင္ အထြက္ မွ ဓမာ ရံု သို ့မနက္ ၄ နာရီခြဲ တြင္ အားလံုး တန္းစီးျပီး သြားရသည္။ ေနာက္က်လွ်င္ အေျပာခံရသည္။ ေယာဂီထိန္းေတြက ဆိိုးဆိုး၀ါး၀ါး ေတာ့ ဆူတာေျပာတာမ၇ွိ ပါ။ သို ့ေသာ္ " ဟိုမွာ ေတြ ့လား ဆရာေလး တပါး ဆရာေလးတို ့ႏွင့္ အသက္အတူတူဘဲ သူကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ေအးခ်မ္းျပီး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလး အဲလို ေနမွ ျမင္ရတဲ့ သူ ၾကည္ညိ ုစရာျဖစ္တာ " စသျဖင့္ သူတို ့ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ပံုစံမ်ားအား တျခားသူမ်ားႏွင့္ ႏွိုင္းယွဥ္ ဆံုးမေလသည္။ ထိုစတိုင္သည္ အဖြား ဆံုးမေနၾက စတိုင္ျဖစ္၏ ။ သို ့ေသာ္ က်မ တတ္ႏိုင္သမွ်လိုက္နာပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ အသက္ၾကီးလာေတာ့မွ လူၾကီး မျဖစ္ဖူးေသာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ လူငယ္ ဘ၀ ျဖတ္သန္းဖူးသည္ လူၾကီးမ်ား၏ ျခားနားခ်က္ကို နားလည္လာသည္။
