စာဥ ႏွင့္ ကတံုး

စာဥ ႏွင့္ ကတံုး ဆိုတာ က်မ ရႏွစ္ ၈ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္က အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ႏြား ၂ ေကာင္ပါ။ စာဥက အျဖဴေရာင္မ်ားျပီး ကတံုးက မီးခိုးေရာင္မ်ားသည္။ ႏြား ၂ ေကာင္ အေရာင္ မတူ သလို စိတ္ထားလဲ ကြာေလသတဲ့ စာဥက စိတ္ရွည္ သေဘာေကာင္းျပီး ကတံုးက စိတ္ေကာက္တတ္သတဲ့ အဖြားက ေျပာျပသည္။ ထမင္းစား လွ်င္ ဖိတ္ဖိတ္ စင္စင္စားတတ္တဲ့ က်မကို အဖြားက စာဥေလာက္ ေတာင္မစားတတ္ေသးဘူးတဲ့ နင္က ကတံုးလိုဘဲလို ့ မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။ တေန ့ေတာ့ အဖြားက က်မကို စာဥႏွင့္ ကတံုး အစာစားေနတုန္း  ႏြား ၂ ေကာင္ ဘာကြာ သလဲ ၾကည့္ခိုင္းသည္။ ထို ့ေၾကာင့္က်မ လည္း ႏြား ၂ ေကာင္ေရွ့မွာထိုင္လိုက္သည္။ သစ္သား စည္ပိုင္းတို တခု စီ ႏွင့္ အစာေကၽြးထားသည္။ ေကာက္ရိုး၊ ေျပာင္းဖူး ႏွင့္ ပဲဖတ္ (ေျမပဲဆံ ဆီၾကိဳတ္တဲ့ အခါ ထြက္လာသည့္) စသျဖင့္ တလွည့္ စီေကၽြေလ့ရွိသည္။ စာဥ က အစာကို ျငိမ္ျငိမ္ေလး စားခြက္ထဲ ေခါင္းစိုက္ျပီး စားေနစဥ္ ကတံုး ကေတာ့ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ေယာက္ယက္ခတ္ စားသျဖင့္ အစာ တ၀က္ေလာက္က ေအာက္ဖိတ္က်ကုန္သည္။ စားရင္ သူခြက္ထဲ ကုန္သြားလွ်င္ စာဥထဲ သြားစားေလသည္။ စာဥက ကတံုး သူ ့ခြက္ထဲလာစားတာကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပင္။ ထို အခါ အဖြားက ေတြ ့လား စာဥက ႏြားျဖစ္ေပမဲ ့အက်င့္ စရိုက္ ေကာင္းတယ္တဲ့။ အဖိုးႏွင့္  အဖြား ကႏြားေတြကို ေတာ္ေတာ္ ဂရုစိုက္သည္။ အဖိုးက  ႏြားဆိုတာ သက္သတ္လြတ္ဘဲ စား ျပီး လူေတြကို အကူအညီေပးေၾကာင္း၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေကၽြးေမြး သင့္ေၾကာင္း  ေျပာျပသည္။ ေနာက္ျပီး အဖိုး က ႏြားေတြကို ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္းရိုက္တာ မၾကိဳက္ေပ။ တခါတရံ က်မတို ့ႏြားလွည္းစီးျပီး အိမ္ ႏွင့္ ၄ မိုင္အကြာ မွာရွိသည့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ျခံသို ့သြားၾကသည္။ ထိုအခါ လမ္းခုလတ္တြင္ ကတံုးက စိတ္ေကာက္ျပီး ဆက္မသြားဘဲ ရပ္ေနတတ္သည္။ ထိုအခါ လွည္းေမာင္းသည့္ ဦးေလးၾကီးက သူလြယ္ေနၾက လြယ္အိတ္ အနီက်ားက်ား ကို ယူျပီး ကတံုးေရွ ့မွာ ဟိုဖက္ ဒီဖက္လြဲလိုက္ ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ လုပ္ျပရသည္။ ထို အခါမွ ကတံုး စိတ္ေျပာင္းသြားျပီး ဆက္သြားေလသည္။ထို ့ကဲ့သို ့ ကတံုးက စိတ္ခဏခဏ ေကာက္တတ္သည္။ အဖိုးက အလို လိုက္သျဖင့္ ႏြားေတြက နည္းနည္းဆိုးေၾကာင္း ႏြားေမာင္းသည့္ ဦးေလးၾကီးက ေျပာဖူးသည္။
တေန ့ ညေန မွာ အဖြား က ျခံထဲ မွာ ႏြား သြားဖမ္းလိုက္အံုး မယ္ဆိုျပီး ထြက္သြားသည္။ ( ႏြားေတြကို ေန ့ခင္းဖက္ဆိုလွ်င္ ျမက္ေတာထဲ လြတ္ထားျပီး ညေန မွ ႏြားတဲ ထဲ ျပန္သြင္းသည္။) ပံုမွန္ဆို အဖြား ဖမ္းေနၾက မဟုတ္ေပ ထို ့ေန ့က တျခားသူ ေတြ အလုပ္နည္းနည္း ရွဳပ္ေနၾက ၍ ေနာက္က်ေနသျဖင့္ အဖြားက ႏြားေတြ ကို စိတ္ပူျပီး ကိုယ္တိုင္ ဖမ္းရန္သြားေလသည္။ သိပ္မၾကာခင္ အဖြားျပန္လာသည္ ႏြားေတြေတာ့ ပါမလာေပ။ အဖြားက ႏြားေတြ ငါကိုလဲ ျမင္ေရာ ရပ္ၾကည့္ ေနျပီး ထြက္ေျပးကုန္တယ္တဲ့။ ထိုအခါ က်မ ဦးေလးက အဖြားကို ႏြားေတြ ထြက္ေျပးမွာေပါ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္လဲ ျပန္ၾကည့္ပါအံုးလို ေျပာေတာ့မွ က်မ တို ့လဲ အဖြားကိုၾကည့္မိၾကသည္။ အဖြား ကအရပ္ပု ျပီး အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နည္းနည္း၀သည္။ လည္ရွည္ ဘြတ္ဖိနပ္ အနက္ေရာင္ စီးထားျပီး သိုးေမြးဆြယ္တာ အစိမ္းေရာင္ကို ၀တ္ထားသည္။ ေနာက္ျပီး အနက္ေရာင္ ကၽႊဲေကာ္ကိုင္း မ်က္မွန္  တတ္ထားသည္။ ေခါင္းမွာလဲ ခေမာက္ေဆာင္းထားေသးသည္။ ခေမာက္ကလဲ ပံုမွန္ထက္ ၂ ဆၾကီးေသာ ဆိုဒ္ျဖစ္သည့္ အျပင္ အဖြား က ခေမာက္ကို မိုးလံုေစရန္ ဖဲထီးစ အနက္ေရာင္နဲ ့အေပၚ မွာ အုပ္ျပီး ျပန္ခ်ဳပ္ထားသည္။ ထိုအခါ က်မတို ့အားလံုး အဖြားကို ၾကည့္ျပီး ရယ္ ၾကသည္။ အဖြားကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္။  ႏြားေတြက အဖြားကို လူလို ထင္ပံုမရေပ။ ထို ေန ့ က ႏြားေတြ အဖြားကို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားပံုရသည္ ဘယ္အထိေျပးသြားၾကလဲ မသိေပ မိုးေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္မွ ျပန္ရွာေတြ ့သည္။