ခု တေလာ
ၾကာေတာင္ၾကာပါျပီ
ရီရီ ေမာေမာ ေပါေတာေတာ ေတြ မေရးျဖစ္ေတာ့တာ
ေလာကၾကီးကို စိတ္ပ်က္ ေနတာနဲ ့ စိတ္သက္သာလို သက္သာျငား ဘုရားတရား ဘဲလုပ္ေတာ့ မွ ဆိုျပီး ဘုရားတရား ဖက္ အာရံု စိုက္ၾကည့္ေနတာပါ။
သို ့ေသာ္ က်မ ပါရမီ ကလည္း အဲဒီလို တည္တည္တံတံ လုပ္လဲ သိပ္ၾကာၾကာ မခံ ပါဘူး။ ေနာက္ ေတာ့ ဒံုရင္းပါဘဲ။
ဘာလို မ်ား ေလာက ၾကီး စိတ္ ပ်က္ သလဲဆိုေတာ့
နည္းနည္းေတာ့ ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားတယ္ :D
စိတ္ႏုလံုး ညစ္ညူး ေနရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမ်ား ကား
အရင္တုန္းက ျမန္မာ ျပည္ၾကီး ကို ေမၽာ္လင့္ခ်က္ေတြ အၾကီးအက်ယ္ ထားခဲ့ မိတယ္ ။ ရင္ ဘတ္ ထဲ က နက္နက္ ရွုိင္းရွုိင္း ခ်စ္ခဲ့မိတယ္ဆိုပါေတာ့ ၊ အခုေတာ့ ငါ ငေပါ ျဖစ္ရျပီေပါ့ကြယ္။
အမ်ိဳးထဲ မွာ အရင္း ေတြ ေရာ၊ အဖ်ားေတြ ေရာ အပါအ၀င္ ေပါ့၊ ၀န္ထမ္းေတြ အမ်ားၾကီး၊ စစ္တပ္၊ ရဲ ၊ လ၀က စသည့္ ေရပန္းစားတဲ ့ ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြလည္း ရွိပါ့ ။
သို ့ေသာ္လည္း က်မ သည္ ေဆြမ်ိဳး မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ အေမ စု ကို အခ်စ္ၾကီး ခ်စ္ခဲ့ သူပါ။ သူမ ကို အစဥ္ တစိုက္အားေပးေနသူပါ။ ( ခၽႊင္းခ်က္ ။ ေဆြမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လည္း ၀န္ထမ္းသာ လုပ္ေနတာ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စား သူေတြ မရွိသေလာက္ဘဲ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေနၾကသူေတြမ်ားပါသည္။ ဒါေပမဲ ့ အေမ ေတာ့ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေပမဲ ့ က်မ ႏွင့္ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူတယ္။ သူလဲ တစ္ရံုးလံုး နွင့္ တစ္ေယာက္ ေပါ့ ။ )
သူမ ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လည္း ျမန္မာ ျပည္ တိုးတက္ဖို ့ ျပည္သူေတြ ေကာင္းစားဖို ့ သူမ လုပ္နိုင္တယ္လို ့ ယံုၾကည္လို ့ပါပဲ။
ဒီလို နဲ ့ လက္ပံေတာင္လို အေရးအခင္းလဲ ျဖစ္ေရာ က်မ အၾကီးအက်ယ္ ေရွာ့္ ရခဲ့ပါတယ္။ သာမာန္ျပည္သူေတြ သူမ ကို ဆဲဆိုေနတာ ျမင္ေတာ့ က်မ အဲဒီည က အိမ္မေပ်ာ္ခဲ့ ဘူး ၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာေရာ ၊ စိတ္ပ်က္တာေရာေပါ့ ။
ေနာက္အခု ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ ့ အေရးအခင္းေတြ မွာ သူမ ကို အမ်ိဳးစံု ေျပာက် ဆိုက် တာေပါ့ေလ။
သူမ ကို ဘယ္သူေတြ ကမ်ား ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ပရိယာယ္ ႏွင့္ အကြက္ဆင္ ေခ်ာက္ခ် ေနၾကပါလိမ့္ လို ့ေတြးမိတယ္ ။
ဒီအ ကြက္ က ရိုးတယ္ဆို ေပမဲ ့ ever အသံုး၀င္တဲ ့ ဂ်ိဳကာ ကြက္ ျဖစ္ေနပံုရတယ္ ၊ အခုလဲ သိၾက ျမင္ၾက တဲ့ အတိုင္းပါဘဲေလ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရံုက လြဲျပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေပ။
သို ႏွင့္က်မ လည္း လူေတြကို စိတ္နာနာ ႏွင့္ အားလံုးကို ျပည္ဖံုးကားခ်ပ္ ခ်ျပီး
ဘယ္သူေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္
ငါရယ္ ၊ ငါ့ သားသမီး ၊ ငါ့ မိသားစု ၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳး ေတြ အဆင္ေျပဖို ့၊ ထမင္းမငတ္ဖို ့ အေရးၾကီး ဆံုး ဆိုတဲ ့ ေဆာင္ပုဒ္ ကို က်င့္သံုးလၽက္သာ ေနပါေတာ့တယ္။
ဒီက်င့္စဥ္က လည္း ရိုးတယ္ ဆိုေပမဲ့ လက္ေတြ ့အက်ဆံုးဘဲ ။
ဒီမွ်သာ
ၾကာေတာင္ၾကာပါျပီ
ရီရီ ေမာေမာ ေပါေတာေတာ ေတြ မေရးျဖစ္ေတာ့တာ
ေလာကၾကီးကို စိတ္ပ်က္ ေနတာနဲ ့ စိတ္သက္သာလို သက္သာျငား ဘုရားတရား ဘဲလုပ္ေတာ့ မွ ဆိုျပီး ဘုရားတရား ဖက္ အာရံု စိုက္ၾကည့္ေနတာပါ။
သို ့ေသာ္ က်မ ပါရမီ ကလည္း အဲဒီလို တည္တည္တံတံ လုပ္လဲ သိပ္ၾကာၾကာ မခံ ပါဘူး။ ေနာက္ ေတာ့ ဒံုရင္းပါဘဲ။
ဘာလို မ်ား ေလာက ၾကီး စိတ္ ပ်က္ သလဲဆိုေတာ့
နည္းနည္းေတာ့ ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားတယ္ :D
စိတ္ႏုလံုး ညစ္ညူး ေနရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမ်ား ကား
အရင္တုန္းက ျမန္မာ ျပည္ၾကီး ကို ေမၽာ္လင့္ခ်က္ေတြ အၾကီးအက်ယ္ ထားခဲ့ မိတယ္ ။ ရင္ ဘတ္ ထဲ က နက္နက္ ရွုိင္းရွုိင္း ခ်စ္ခဲ့မိတယ္ဆိုပါေတာ့ ၊ အခုေတာ့ ငါ ငေပါ ျဖစ္ရျပီေပါ့ကြယ္။
အမ်ိဳးထဲ မွာ အရင္း ေတြ ေရာ၊ အဖ်ားေတြ ေရာ အပါအ၀င္ ေပါ့၊ ၀န္ထမ္းေတြ အမ်ားၾကီး၊ စစ္တပ္၊ ရဲ ၊ လ၀က စသည့္ ေရပန္းစားတဲ ့ ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြလည္း ရွိပါ့ ။
သို ့ေသာ္လည္း က်မ သည္ ေဆြမ်ိဳး မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ အေမ စု ကို အခ်စ္ၾကီး ခ်စ္ခဲ့ သူပါ။ သူမ ကို အစဥ္ တစိုက္အားေပးေနသူပါ။ ( ခၽႊင္းခ်က္ ။ ေဆြမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လည္း ၀န္ထမ္းသာ လုပ္ေနတာ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စား သူေတြ မရွိသေလာက္ဘဲ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေနၾကသူေတြမ်ားပါသည္။ ဒါေပမဲ ့ အေမ ေတာ့ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေပမဲ ့ က်မ ႏွင့္ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူတယ္။ သူလဲ တစ္ရံုးလံုး နွင့္ တစ္ေယာက္ ေပါ့ ။ )
သူမ ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လည္း ျမန္မာ ျပည္ တိုးတက္ဖို ့ ျပည္သူေတြ ေကာင္းစားဖို ့ သူမ လုပ္နိုင္တယ္လို ့ ယံုၾကည္လို ့ပါပဲ။
ဒီလို နဲ ့ လက္ပံေတာင္လို အေရးအခင္းလဲ ျဖစ္ေရာ က်မ အၾကီးအက်ယ္ ေရွာ့္ ရခဲ့ပါတယ္။ သာမာန္ျပည္သူေတြ သူမ ကို ဆဲဆိုေနတာ ျမင္ေတာ့ က်မ အဲဒီည က အိမ္မေပ်ာ္ခဲ့ ဘူး ၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာေရာ ၊ စိတ္ပ်က္တာေရာေပါ့ ။
ေနာက္အခု ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ ့ အေရးအခင္းေတြ မွာ သူမ ကို အမ်ိဳးစံု ေျပာက် ဆိုက် တာေပါ့ေလ။
သူမ ကို ဘယ္သူေတြ ကမ်ား ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ပရိယာယ္ ႏွင့္ အကြက္ဆင္ ေခ်ာက္ခ် ေနၾကပါလိမ့္ လို ့ေတြးမိတယ္ ။
ဒီအ ကြက္ က ရိုးတယ္ဆို ေပမဲ ့ ever အသံုး၀င္တဲ ့ ဂ်ိဳကာ ကြက္ ျဖစ္ေနပံုရတယ္ ၊ အခုလဲ သိၾက ျမင္ၾက တဲ့ အတိုင္းပါဘဲေလ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရံုက လြဲျပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေပ။
သို ႏွင့္က်မ လည္း လူေတြကို စိတ္နာနာ ႏွင့္ အားလံုးကို ျပည္ဖံုးကားခ်ပ္ ခ်ျပီး
ဘယ္သူေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္
ငါရယ္ ၊ ငါ့ သားသမီး ၊ ငါ့ မိသားစု ၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳး ေတြ အဆင္ေျပဖို ့၊ ထမင္းမငတ္ဖို ့ အေရးၾကီး ဆံုး ဆိုတဲ ့ ေဆာင္ပုဒ္ ကို က်င့္သံုးလၽက္သာ ေနပါေတာ့တယ္။
ဒီက်င့္စဥ္က လည္း ရိုးတယ္ ဆိုေပမဲ့ လက္ေတြ ့အက်ဆံုးဘဲ ။
ဒီမွ်သာ
No comments:
Post a Comment